Murena

Debiut pełnometrażowy chorwackiej reżyserki, o którym głośno w tym roku nie tylko dlatego, że Kusijanović wygrała dzięki niemu Złotą Kamerę w Cannes, ale również dzięki temu, że producentem wykonawczym Mureny został Martin Scorsese, który dostrzegł talent młodej autorki. W filmie tym poniekąd podąża ona za swoim wcześniejszym, 22-minutowym Into the Blue (2017), w którym jego bohaterka zagrała tę samą rolę, tyle że 13-latki, w podobnym, idyllicznym pejzażu. Teraz, jako niemal dorosła osoba, jest uwikłana w sieć zależności emocjonalnych pomiędzy rodzicami i przybyłym z zagranicy ich dawnym znajomym. Wątki takie jak przemoc domowa, psychomachia, skrępowana seksualność, lęk przed utratą wpływu i jednocześnie przed konsekwencjami niezależności sytuują film na obszarze dramatu psychologicznego, godnego Romana Polańskiego i jego Noża w wodzie. Osobną wartością Mureny są zdjęcia, pełne wyszukanych metafor, nie tylko odwołujące się do tytułu, ale też budujące napięcie poprzez kontrasty wydobyte z nadmorskiej i podwodnej scenerii.