Żegnaj, Związku Radziecki

Pierwszy pełnometrażowy film w dorobku fińsko-estońskiego reżysera, znanego dotąd przede wszystkim z 26-minutowego Mauzoleum (2016), w którym w groteskowy sposób opowiadał on o losach balsamisty ciała Lenina. Tym razem, pozostając w podobnym, absurdalnym klimacie, rozszerza perspektywę, jednocześnie czyniąc ją bardziej osobistą. Przedstawia historię chłopca, który urodził się jeszcze w czasach sowieckiego imperium, i jednocześnie mówi o własnych losach. W Estońskiej Republice Radzieckiej, tym bardziej w rodzinie o fińskich korzeniach, inaczej patrzono na „czerwonego Kolosa”, który, jak się okazało, stał na glinianych nogach. Randla pokazuje kres tego świata w paradoksalny sposób – z jednej strony stawiając na nutę nostalgii, z drugiej – chyba mocniej – ukazując przy pomocy czarnego humoru i satyry jego fasadowość. Dziecięce medium reżysera rozsadza tę przestrzeń od środka, a idąc za jego zabawowym spojrzeniem, dostajemy krzyżówkę Good Bye Lenin! (2003) Wolfganga Beckera z filmami z cyklu Leningrad Cowboys Akiego Kaurismä Przedstawiony w Żegnaj, Związku Radziecki związek historii i kultur: fińskiej, estońskiej i rosyjskiej nigdy na ekranie nie wyglądał oryginalniej.