Traviata, moi bracia i ja

Debiut pełnometrażowy początkującego aktora i reżysera. Historia 14-latka mieszkającego z czterema starszymi braćmi, którzy nie stronią od przemocy, mogłaby stać się jeszcze jednym filmem przedstawiającym społeczne skutki wpływu środowiska na dojrzewanie. Reżyser, nie porzucając tych tropów, idzie jednak dalej, zarażając widza optymizmem. Upatruje go w sztuce, do której aspiruje bohater, nieoczekiwanie wchodząc w świat opery, pozornie odległy od jego stylu życia. Manca, wpisując fabułę w pewien schemat, jednocześnie przekracza go subtelnością wykonania i bezkompromisową postawą protagonisty, który nagle widzi dla siebie szansę zostania w przyszłości nowym Pavarottim. W tym filmie muzyka czyni cuda, będąc „eliksirem miłości”, jak głosi tytuł innej opery – Gaetano Donizettiego – z którego pochodzi leitmotiv filmu: aria „Una Furtiva Lagrima”. Tym językiem chłopiec uczy się wyrażać swoje emocjonalne doznania.