Jak siostry
macedoński
Pełna obsada i twórcy
reżyseria
Dina Duma
scenariusz
Dina Duma, Martin Ivanov
zdjęcia
Naum Doksevski
muzyka
Igor Vasilev – Novogradska
montaż
Martin Ivanov
producent
Marija Dimitrova
obsada
Antonija Belazelkoska, Mia Giraud, Marija Jancevska, Hanis Bagashov
W wyniku odwołania stacjonarnej części Festiwalu i w związku z umową zawartą z dystrybutorem film nie jest dostępny na festiwalowej platformie online.
Nastolatki Maya i Jana są nierozłączne i wszystko robią wspólnie. Uparta Jana zazwyczaj przejmuje inicjatywę, Maya podąża zaś za nią. Pewnej nocy na imprezie dziewczyny nagrywają Elenę, najpopularniejszą dziewczynę w szkole, uprawiającą seks z chłopakiem, w którym Maya kocha się od lat. Jana namawia Mayę, by upubliczniła nagranie. Kiedy film trafia do sieci, reputacja Eleny jest zrujnowana. Po ostrej konfrontacji całej trójki Elena znika, a Maya chce iść na policję. Ale Jana się sprzeciwia. Maya staje się jej nowym celem i musi znaleźć w sobie odwagę, by wyrwać się z toksycznego związku i tajemnicy, której ujawnienie może zrujnować życie dziewczyny.
Dina Duma
W 2014 roku ukończyła reżyserię filmową i telewizyjną na Wydziale Sztuk Dramatycznych w Skopje, a w 2016 roku wzięła udział w Berlinale Talents. Dina ma na swoim koncie kilka filmów krótkometrażowych. Jej debiutancki film fabularny „Jak siostry” (2021) miał premierę w konkursie East of the West na festiwalu filmowym w Karlowych Warach.
Filmoznawca poleca
Film debiutującej w pełnym metrażu macedońskiej reżyserki został oficjalnym kandydatem tego kraju do Oscara. Doceniony na całym świecie, opowiada, zdałoby się, zgraną historię toksycznej przyjaźni w świecie nastolatek. Przekroczenie granicy między dzieciństwem a dorosłością wiąże się tu nie tylko z odkryciem własnej seksualności, ale także z rozczarowaniem najbliższym, szkolnym otoczeniem, a przede wszystkim zetknięciem ze śmiercią. Ponadto Jak siostry ukazuje wpływ mediów społecznościowych, które w nieodpowiednich, „młodzieńczych”, rękach mogą przyczynić się do rozpowszechniania psychicznej przemocy, dewastującej najlepszy okres w życiu człowieka. W filmie Diny Dumy pobrzmiewają echa głośnych Dzieciaków (1995) Larry’ego Clarka, choć nie ma w nim takiego ładunku nihilizmu, jaki obserwowaliśmy w amerykańskim pierwowzorze.
